« J’suis pas tout seul à être tout seul »

Zondag 16 juli.

Veertig aantal stoelen gevuld, 80 aantal oren van bewoners van het detentiehuis en vrije burgers gespitst om samen een verhaal over angst, maar vooral over persoonlijke groei, van Leen Dendievel mee te mogen beleven. Veertig aantal ‘rugzakjes’ vulden de zaal van het Detentiehuis te Kortrijk. ‘Rugzakjes’ vol herinneringen, ervaringen, emoties, ideeën over de wereld, zowel positieve als negatieve gewichten.

Angst. Wellicht heeft een groot deel van de zaal het ooit gevoeld. Niet het soort angst dat je voelt wanneer je een spin ziet, niet het soort angst omdat je vreest dat je de oven niet hebt uitgezet. Wél de angst dat voelt alsof je binnenstebuiten wordt getrokken. De angst dat stijgt tot in je keel, dat je naar ‘asem’ doet happen. Angst dat je doet overstromen.

Angst. Het is een verhaal die iedereen direct of zijdelings ooit raakt. Daarom vond ik deze editie inhoudelijk een sterke keuze. Het is zware materie, maar dat was welgekomen. Het zet aan tot zelfreflectie en tot een breder begrip van het zelf én de ander. Want als je je zelf ooit zo voelde, dan een ander misschien ook. Misschien helpt het begrijpen waarom mensen bepaalde keuzes maken.

Terwijl ik luisterde voelde ik ook een soort spanning in mijn lichaam opbouwen. Het bracht ook erkenning. Erkenning is iets heel bijzonder. Angst kan een eenzaam gevoel zijn, hoewel we het allemaal kennen. Op momenten van intense angst, lijkt het alsof nooit eerder iemand zoiets kan gevoeld hebben. Dit doet me denken aan het lied L’enfer van Stromae.

Wat me vooral zal bijblijven is het antwoord op een vraag die ik stelde aan Leen, waarvan ik wat uit mijn lood geslagen was. Leen vertelde over hoe iedereen een rugzak heeft, en er een moment kan komen waarop deze overvol zit, en te zwaar wordt om alleen te dragen. Ze opperde dat je soms moet toelaten dat een ander je helpt je rugzak even af te zetten. Ik kon me niet onmiddellijk in deze uitspraak vinden. Volgens mij is je rugzak iets die je onmogelijk kan afzetten, hoogstens kan iemand eens een schouder onder je duwen ter hulp, maar écht afzetten daar geloof(de) ik niet in. Ik vroeg Leen dus om extra duiding. Waarop zij een confronterend, maar misschien wel terecht antwoord bood: “Misschien heb je nooit iemand zo dicht kunnen laten om te helpen het even af te nemen en dingen uit te pakken”. Dit sloeg in, en heeft me doen nadenken.

Dankjewel daarvoor Leen.

Samengevat: verhalen van groei kunnen raken, aanzetten, beroeren, gevoel van erkenning geven, begrip leveren, en zoveel meer. Bij deze raad ik iedereen van harte aan om zich open te stellen om een volgende editie van Parlé Détiné bij te wonen. Activiteiten zoals deze zijn een brug tussen binnen en buiten, maar bovenal ook een brug tussen mensen. Durf nieuws- en leergierig te zijn, en steek eens een brug over.

Misschien tot op een volgende Parlé Détiné,

Merel Transez
Kersvers criminoloog