Brieven bieden troost in deze afstandelijke tijden. Nathalie Van Leuven schrijft Linda Accou een persoonlijke brief met een sprankeltje schoonheid, een sprankeltje hoop dat aan de einder aan het verschijnen is. Volgende week schrijft Linda terug, en... je mag meelezen!
Dag Linda,
Hoe gaat het met jou? Ik had afgelopen week vakantie en ik oefende in: TRAAG. Een echte oefening die hopelijk ooit kunst zal baren. Ik ben er nog lang niet.
We kidnapten mijn grootmoeder van 92 uit het woonzorgcentrum.
Het was nodig voor haar en zeker ook voor mij. Een jaar elkaar niet vastpakken duurde voor ons veel te lang. Het twee keer per week een gechronometreerd bezoek van maximum 1 uur was voor ons veel te kort...en zinloos in een gevaccineerd woonzorgcentrum. Ik begrijp de angst. Ze slaat nu om in disproportionele beperkingen van ons hoogste goed, de vrijheid. De beperkingen zijn vaak totaal zinloos: wat is het verschil tussen 1 uur of 3 uur wandelen met hetzelfde familielid in de open lucht als je gevaccineerd bent? Waarom mag zij als gevaccineerde enkel naar haar familiebubbel als ze er een week quarantaine bijneemt, terwijl de verzorgers toch ook bubbels en schoolgaande kleuters hebben... Het is een beetje losgeslagen, maar het creëert vooral veel leed….
De vraag was voor mijn grootmoeder die nooit goed kon kiezen geen gemakkelijke vraag. Had ze er 2 “prikken” (opnieuw testen) en een week kamerquarantaine voor over? Na ja-ik kom, nee- ik kom niet, ja-ik kom, nee-ik kom niet, ontfermde een liefdevolle verzorgster zich over haar. Iemand die al lang geleden vertrouwen had gewonnen. De verzorgster zei: ik ga naar mijn familie op reis en jij zou dat ook beter doen… En zo geschiedde...
Troost biedt de meeste kleur in troosteloze tijden.
Het logeren was zalig. De eindeloze videoconferenties ruimden plaats voor lang lekker eten, lang blijven zitten, en dan thee halen om alles nog wat te rekken. Oudtantes zoals tante Mène en tante Alice waarover ik nog nooit had gehoord, kwamen tot leven, alsook de vliegende bommen in de oorlog, de muizen in arme keukens en kelders, en uiteraard de traditionele familievertelling van hoe mijn technisch geschoolde grootvader zich ooit uit de armoede had opgewerkt tot leraar...
We gedroegen ons als yin en yang: ik daagde haar uit in het avontuur van wisselende logeerbedden van zee naar Kortrijk, kleine uitstapjes om een boek, een tandenborstel, een handtas... Zij daagde me uit in TRAAG... wandelen, eten, zitten, rummikub spelen en vooral met aandacht luisteren. Wanneer ik weer te veel in de weer was met stofzuigen, koken, uitpakken, facturen betalen, strijken, bekeek ze me met vragende ogen en een strak ontgoocheld gezicht: ga je nu wéér strijken? HEERLIJK, als een elastiek trok ze me weer in traag...er gewoon zijn en verder niks. Wat een ontspannen vakantie vol zin en betekenis.
Gewoon traag - er zijn, ik besef hoe moeilijk dat voor mij geworden is, en hoe deugddoend en nodig het kan zijn. Eerlijk, mijn vakantie zit er min of meer op en ik word alweer een beetje rusteloos... met een mooie herinnering aan TRAAG, gewoon er zijn. Die zal ik koesteren.
Liefs,
Nathalie
Wie op zoek is naar nog meer positiviteit, neem een kijkje bij De kracht van onze gedachten en Look on the brighter side of life. Linda en Nathalie gaan daarin elk aan de slag met NLP (neurolinguistisch programmeren) tijdens een aantal online sessies. We steken elkaar daar een hart onder de riem. Samen slaan we ons erdoor!
