Hoe Merijn de daad bij het woord voegt

International Repair Day valt dit jaar op zaterdag 15 oktober. Bij uitbreiding is het in de week vooraf de International Repair Week. Onder meer in Roeselare zetten een pak workshops je op weg naar meer repair & share in je eigen leven. Avansa-medewerker Merijn Supply en zijn gezin tonen hoe het kan.

Wat is je motivatie om te herstellen en te delen?

Merijn: Een voorwerp dat ingenieus is ontworpen en ineengezet, waar heel wat materiaal, tijd en energie is ingekropen werp je toch niet zomaar weg? Daar zit bij mij zelfs een emotioneel kantje aan: volstrekt achterhaalde objecten zoals een oude draaischijf-telefoon in bakeliet straalt voor mij waarde en waardigheid uit.

Daarnaast voel ik een diep ingebakken zuinigheids-reflex, al moet ik toegeven dat ik daar lang niet altijd rechtlijnig of consequent in ben. Zo zal ik een lekke binnenband uit gemakzucht meteen vervangen door een nieuwe, om daarna toch maar de oude band te plakken en bij te houden als reserveband. Tot de reservebanden zich blijven ophopen en het vooral een manier bleek te zijn om mijn geweten te sussen.

Krijg je jullie kinderen mee in de herstel-en deelreflex?

Merijn: Het werkt sowieso aanstekelijk als je als ouder toont dat je zorg draagt voor materialen. Je kan een mankement best meteen aanpakken of herstellen. Ik zie dit als een variatie van de ‘broken window theory’: materiaal waar van alles aan hapert - denk bijvoorbeeld aan een rammelende fiets - zal automatisch nog minder zorg krijgen. Terwijl je een roestige fietsketting bijvoorbeeld ook ‘s morgens net voor schooltijd nog even snel kan smeren.

Is het iets wat leeft in jullie buurt?

Merijn: We delen een auto met 3 gezinnen en een tuin plus garagebox met de buren. Daarnaast ontlenen we ook regelmatig spullen zoals een fiets, een tandem, kampeergerief,... Soms geven we ook spullen weg via de WhatsApp-groep van onze straat.

Wat levert het jullie op?

Merijn: Eerst en vooral voldoening: het geeft een kick als je een object kan herstellen of er een nieuwe levenslijn voor vindt. Maar je doet natuurlijk ook financieel voordeel. Zo valt het op dat je een goed onderhouden fiets na vele jaren terug kan verkopen met slechts beperkt waardeverlies. Je maakt in die tijd natuurlijk ook best wat kosten, maar dat lijkt me niet meer dan logisch bij intensief gebruik.

Wat zijn de grenzen waar je op botst?

Merijn: Er zijn nog steeds formidabele tegenkrachten en belemmeringen voor een herstel-cultuur. Iedereen kent ongetwijfeld het voorbeeld van de defecte smartphone: vaak blijken de herstelkosten hoger uit te vallen dan de prijs van een nieuw model. Reserve-onderdelen zijn soms moeilijk te krijgen of zijn te duur. En als je zelf de herstel-skills of -guts ontbreekt moet je rekening houden met een nog hogere rekening voor de technieker of vakman. Terwijl de milieu-impact tijdens de productiefase van nieuwe spullen nog steeds nauwelijks of niet in rekening wordt gebracht en eigenlijk wordt afgewenteld op de maatschappij.
Het huidig economisch model moet dus op de schop. Gelukkig worden er op Europees niveau wel stappen in de goede richting gezet, bijvoorbeeld via ‘Right To Repair’-wetgeving.