Margot Vandendriessche is 33 jaar oud en geboren en getogen in Gent. Voor de liefde verhuisde ze een aantal jaren geleden naar Izegem, waar ze nu met haar verloofde en 2 kindjes, Maud en August, woont. Met twee jonge kinderen is vrije tijd schaars geworden, maar niets houdt haar tegen om te genieten met vrienden en familie van een hapje en drankje op een terras. Ze houdt daarnaast ook van lezen, koken, fietsen en de natuur. Reizen betekent voor haar ‘back to basic’: met de rugzak de natuur in en wandelen, veel wandelen. Ze studeerde sociologie en volgde daarna een lerarenopleiding. Sinds juni 2021 werkt ze bij Avansa Mid- en Zuidwest als projectmedewerker duurzaamheid & diversiteit.
Hoe zag jouw carrièrepad voor Avansa eruit?
Ik heb eerst architectuur gestudeerd, maar net zoals vele studenten was ik nog wat zoekende. Na een jaar ben ik sociologie gaan studeren, daarna een lerarenopleiding gevolgd. Niet omdat ik per se leerkracht wilde worden, maar het overbrengen van informatie sprak me aan. Het spreken voor groepen is mijn ding.
Het heeft me ook geholpen bij mijn eerste vaste job, bij FOS Open Scouting. Ik was daar vormingsverantwoordelijke en verantwoordelijk voor het team van de zeescouts.
Dat was mijn kennismaking met sociaal-cultureel werk; het was liefde op het eerste gezicht! Ik heb die job heel graag gedaan, dat lag mij ook: met mensen werken, enthousiasmeren, samen dingen realiseren.
Maar het jeugdwerk is heel intensief en het feit dat ik toen ook naar Izegem verhuisde, speelde mee een rol in mijn jobsverandering. Dus ik werd studietrajectbegeleider, procesbegeleider en lector groepsdynamica bij Vives Hogeschool in Kortrijk. Maar ik wilde eigenlijk terug naar de sociaal-culturele sector. Ik miste het samenwerken, het uitproberen van nieuwe zotte methodieken, het experimenteren en de maatschappelijke bewogenheid. Ik miste een bepaalde zingeving in mijn job.
Hoe zou je jezelf omschrijven?
Ik ben extravert, leg gemakkelijk contact en ben gedreven. Ik ben iemand die snel en luidop denkt. Ik kan daardoor in een vergadering misschien wat heftig overkomen. Verder ben ik gestructureerd en planmatig, daardoor ook proactief. Ik ben ook nogal expliciet, in de zin van: heel open in mijn communicatie, maar ook warm en empatisch. Ook haast ik mij niet graag. Ik ben op voorhand klaar.
Waar haal je voldoening uit?
Ik haal voldoening uit het samen met anderen iets realiseren, samen een proces doorlopen, werken aan een betere wereld. Waar iedereen z’n eigen inbreng in heeft en op die manier elkaar beter leren kennen. Dat kan ook gewoon op kleiner niveau. Maar werken met een onderliggende doelstelling vind ik heel belangrijk.
Wat wil je bereiken met je job bij Avansa?
Ik hoop dat ik over 5 à 10 jaar een groot netwerk heb hier in de regio rond duurzaamheid en diversiteit. Dat ik mijzelf tegen dan ook een expert mag noemen op basis van ervaringen die ik opdoe. Dat ik waardevoller ben als actor, waardoor ik mensen beter kan ondersteunen en begeleiden.
Duurzaamheid en diversiteit zijn twee thema’s die maatschappelijk relevant blijven. Het blijft een zoektocht om te kijken hoe iedereen een plek kan vinden in deze maatschappij. Ik wil meer verbinding creëren tussen mensen, waardoor er iedere stad, wijk, gemeente… een goede plek is om op te groeien en te wonen.
Ik ben geen duurzaamheidsgoeroe, dus ik ga soms ook met een schuldgevoel slapen bij het besef dat mijn schoenenkast te groot is. Maar ik zoek wel zoveel mogelijk gebieden om mijn gedrag te verduurzamen. Het is ook wel interessant, want veel mensen dragen het gedachtegoed maar stellen hun gedrag daar vaak nog niet naar. Mensen stellen het gedrag dat voor hen het gemakkelijkst te stellen is. Dat is een interessante visie, waar op gewerkt kan worden.
Het zijn twee thema’s die op structureel niveau moeten worden aangepakt. Het samenwerken met groepen, niet alleen met individuen, samen projecten opzetten, op structureel niveau een impact hebben en beweging veroorzaken. Dat zijn natuurlijk grootse doelen, maar als dat lukt na 10 jaar zou ik daar heel blij mee zijn.”
Wat is je grootste droom?
Dat ik de dingen waar ik waarde aan hecht, zo lang mogelijk kan ervaren. Dat mijn familie en vrienden gezond en gelukkig zijn. Maar ook dat ik iets beteken in mijn job. Dat ik de kleine dingen die mij gelukkig maken, kan ervaren en verenigen met elkaar. Ik ben zeer basic op dat vlak.
Welke rituelen of (onhebbelijke) gewoontes heb je?
Ik eet graag een dessertje na mijn eten, dat moet niet veel zijn. Ik ga ook heel graag in bad. Ik laat mijn bad wel niet helemaal vollopen, misschien ook een vreemde gewoonte. Iets wat ik eigenlijk al van kleins af aan deed. Een heel warm bad is het toppunt van ontspanning. Ik lees dan een boek, kijk een serie of leeg mijn hoofd door gewoon na te denken.
Wat is je levensmotto?
Het klinkt ietwat deprimerend maar: “het is oké als het even niet gaat”. Of anders gezegd: soms moeten we even kunnen vertragen in het hier en nu. Het is oké om het even niet te kunnen, om het even niet allemaal tegelijk te kunnen. Dat is iets wat ik de voorbije jaren geleerd heb en wat je in mijn ogen af en toe opnieuw moet leren, want heel veel maatschappelijke tendensen duwen vaak naar ‘constant aanwezig’ moeten zijn.
Wat is je meest creatieve uitspatting?
Mijn huis! Zo heb ik een muur die ik om de zoveel jaar in een ander fel kleur schilder. En ik hang graag veel foto’s aan de muren. Ook houd ik mij bezig met het uitzoeken van meubels, zowel tweedehands als nieuw. .
Daarnaast kan je de geboortekaartjes van mijn kinderen ook wel creatieve uitspattingen noemen. Ik ga ook wel graag creatief aan de slag met methodieken. Ik vind het zalig om met een groep aan de slag te gaan op een atypische manier en toch inhoudelijk sterk werk verrichten.
Wat vind je belangrijker: gelijkheid of vrijheid?
Geen van de twee. Je bent zo vrij om iets te doen als je de mentale en fysieke veiligheid of eigenheid van de anderen niet schaadt. Gelijkheid gaat enerzijds om gelijke kansen, maar ook om gelijke uitkomsten. Als niet iedereen erin slaagt om elke kans op een gelijke manier te grijpen, dan zijn we weer bij nul. De samenleving zit nu zo in elkaar dat gelijke kansen geven niet genoeg is. Ze zijn dus allebei te extreem voor mij. Bij te ver doorgedreven gelijkheid gaat de uniciteit en diversiteit en verloren en dat is zeer jammer.
Waar word je gelukkig van?
Mensen die veel voor mij betekenen, bij mij hebben en er samen iets mee doen: iets eten, fietsen, wandelen... Dat zijn geluksmomenten voor mij.
interview: Heleen Vanhoucke