Katrien De Plancke bouwde mee aan de eigentijdse afscheidsrituelen. Uiteraard was ze er zondag 20 juni bij, toen de eigentijdse afscheidsrituelen plaatsvonden in Roeselare. Ze pende haar impressie van die dag neer.
Afscheid nemen bestaat wel…
Afscheid nemen is pijnlijk en lastig…
Afscheid nemen is niet zo evident..,
Ieder op zijn manier…
Ik op de mijne…
Een laatste groet…
Een laatste woordje...
Een laatste aanraking…
Een laatste kus...
Helaas moest ik deze manier wegens het hele corona gebeuren
aan de kant schuiven…
Ik schreef me in om mee te werken aan het rituelenproject om eventueel te horen hoe anderen daarmee om gaan en natuurlijk ook om mijn eigen steentje bij te dragen. Dood en afscheid nemen zijn onderwerpen die mij heel zeker ‘bezig houden’…
Misschien lukt het mij dan ook om door ‘Een eigentijds afscheidsritueel’ anders om te gaan met afscheid nemen en lukt het verwerken er van beter…
In Vincenthove werkte ik mee aan de voorbereiding van een afscheidsritueel en woonde ik er eentje bij, samen met de mensen van de serviceflats…
Een gedicht voorlezen, het Lemniscaat afknippen en opspelden, de mensen begeleiden naar het touw, die dan later contact zou maken met de ‘buitenwereld’, de achterliggende wijk…
Het was aangrijpend en emotioneel…
Ik zag uit naar wat er allemaal op 20 juni zou gebeuren op de 3 voorziene plekken. 3 verschillende locaties waarop er een afscheidsritueel zou plaats vinden…
Ik woonde alle rituelen bij en was aangenaam verrast om vast te stellen dat het echt ‘iets’ met me deed… deelnemen is nog een stuk anders dan helpen en begeleiden…
Op het voetbalveld werd er met gekleurde linten gewerkt en kwamen mensen getuigen. De muziek werd verzorgd door een accordeonist…
Op mijn lint kwamen namen van mensen die mij nauw aan het hart lagen alsook een tekstje in verband met mijn demente mama… Het loslaten werd gedaan door het lint aan een bamboestructuur te hangen… heel bevrijdend ! Het afgeknipte stukje stof met het Lemniscaat prijkte net boven mijn hart.
In het buurthuis van 't Hof van 't Henneken waren de linten wit, opgehangen aan een touw met daartussen papieren bloemen… bij het loslaten konden de kinderen uit de buurt bellen blazen… De touwen werden bevestigd aan de straatverlichting. Via een witte krijtlijn met daarrond tekeningen, werd de verbinding gemaakt naar Vincenthove waar we in de tuin op de tonen van Marco Borsato zijn ‘Afscheid nemen bestaat niet’, al bellen blazend echt afscheid konden nemen…
Nu pakt het mij nog altijd bij de keel, zo mooi, zo verbonden, niet alleen maar samen verweven…
Tot slot in de Paterskerk werd er gewerkt met kunst en papieren bootjes… een lange waterbak die op zich al kunst was door de mooie weerkaatsingen van de glasramen in het water… Ik ben er van overtuigd dat mijn bootje vaart en vergaat…
Het was een hele mooie ervaring, eentje om nog lang te koesteren… Het gaf mij een beeld, een belevenis, hoe afscheid nemen om een niet echt fysieke manier ook mooi en waardevol en bevrijdend kan zijn…
Afscheid nemen bestaat niet…
De schaduw en de herinneringen blijven…
Dank je wel Avansa om mij mee te nemen in dit krachtige, prachtige avontuur…
Katrien De Plancke
22 juni 2021
