Tijdens de eerste corona-golf werd het al duidelijk. Heel wat mensen werden geconfronteerd met het feit dat ze niet of niet goed hebben kunnen afscheid nemen van geliefden, vrienden, kennissen, buren … Iedereen herinnert zich de treinramp van Buizingen, of de jonge studente die vermoord wordt teruggevonden, of de aanslagen van vijf jaar geleden. Af en toe gebeurt er iets in een wijk, op een werkplek, in een school of sportclub… waardoor men stevig door elkaar geschud wordt. Waar je je van afvraagt wat daar de zin van is. We kunnen er niet bij met ons verstand. Als gemeenschap wil je kunnen samen afscheid nemen. Samen, ook al is er veel diversiteit, in dit afscheid wil je je verbonden voelen, met anderen.
Wat mij erg aanspreekt is dat in het afscheid nemen, in een overgang, steeds iets zit dat ongrijpbaar, mysterieus is, wat ik niet kan verwoorden. Doorheen een ritueel kan ik daar dan wel voeling mee hebben en er een bepaalde rust in vinden.
Hoe kun je dat in een diverse gemeenschap? Wat heb je nodig om te kunnen afscheid nemen wanneer iemand sterft? Hoe ga je daar mee om? Kan dat ook een hele tijd na het overlijden nog?
Een afscheidsritueel biedt een mogelijkheid om de overgang te helpen maken, ondersteunt mensen om met deze grote verandering om te gaan. Ook al is het moment van sterven al een tijd geleden.
Elke religie, elke cultuur heeft overgangsrituelen. Die rituelen evolueren doorheen de jaren en passen zich steeds weer aan, maar behouden ook hun essentie. Je stapt even uit je dagelijkse bezigheden en maakt expliciet tijd en ruimte voor de verandering, de overgang.
Verbinding maken is een belangrijk aspect van een ritueel, verbinding tussen het verleden en de toekomst, tussen de aanwezigen in het samen beleven van het ritueel. Daarnaast krijg je de kans om je te verbinden met datgene wat groter is dan jezelf en je leven. Die verbindingen moeten missen, is wat mensen in de huidige Corona-tijd gevoeld hebben als een echt tekort.
Een afscheidsritueel geeft je de mogelijkheid om de overledene(n) te danken en te eren. Wat een belangrijk aspect is om verder te kunnen gaan met je leven, dat sowieso nieuw is gezien het afscheid dat er was.
Wat mij erg aanspreekt is dat in het afscheid nemen, in een overgang, steeds iets zit dat ongrijpbaar, mysterieus is, wat ik niet kan verwoorden. Doorheen een ritueel kan ik daar dan wel voeling mee hebben en er een bepaalde rust in vinden.
Ik vind het heel erg fijn dat er zoveel mensen mee willen nadenken, zoeken en creëren in dit project. Ik voel ontzettend veel enthousiasme. Het opent een nieuwe wereld voor mij. Ik kijk er naar uit om dit binnenkort neer te zetten in Roeselare op verschillende plekken. Jullie horen er nog van.
Blijf ons verhaal maar volgen op de website, Facebook en Instagram, onder de naam van ‘een eigentijds afscheidsritueel’.
