Machteld woonde de begrafenis bij van Frans, een man die niemand meer rond hem had. Dat roept vele vragen en onbegrip op. Hoe kan het eigenlijk nog tegenwoordig dat iemand, helemaal niemand meer heeft en zo eenzaam moet sterven?
Het is koud die dinsdagmorgen. Ik rij naar de begraafplaats in Kortrijk. De parking is zo goed als leeg. Ik stap uit, wat is het fris en wat een wind. Rillend stap ik richting de strooiweide. Ik loop voorbij een groepje mensen. Ik zie een man die een kind dicht tegen zich aantrekt. Anderen omhelzen elkaar. Bloemen worden neer gelegd, een foto ernaast geplaatst. Er wordt gepraat, zelfs een kleine lach. Het verdriet wordt gedeeld.
Ik kom aan de strooiweide. Hier sta ik dan helemaal alleen in de flauwe winter zon. Intussen komen nog 2 mensen bij mij staan. Ik kom afscheid nemen, van Frans. Ik leerde Frans kennen in het buurthuis. Frans had geen kinderen, familie. Ik weet zelfs niet of hij gelovig was. Een medewerker komt gelijktijdig toe met de begrafenisondernemer.
Een armoedebegrafenis. Eenzaam uitgestrooid worden, met slechts een naam kaartje tussen het bloemenkransje. Waar is de tastbare herinnering!
Kunnen we? Vraagt hij. Met zijn drieën kijken we elkaar aan. Een bloemenkransje waar zijn naam in het midden opgespeld is, wordt neergelegd. Er was vooraf geen dienst en ook nu wordt er niets gezegd. Een buiging en de begrafenisondernemer strooit zijn as uit op de strooiweide. Met rustige gebaren, even eerbiedig als bij iedere overledene.
Wie was Frans echt? Hoe geraakte hij in armoede en eenzaamheid? Heeft hij geluk gekend?
Een 'armoedebegrafenis'. Eenzaam uitgestrooid worden, met slechts een naam kaartje tussen het bloemenkransje. Waar is de tastbare herinnering! De mens die Frans was en altijd zal zijn. Hij bewandelde zijn eigen pad, een pad vol kronkels die verbinding zochten. En die kronkels zullen er altijd zijn, steeds zoekend naar verbinding.
Machteld
Ervaringsdeskundige in de Armoede en Sociale uitsluiting
