Het moet een jaar of 6 geleden zijn, tijdens ons jaarlijkse weekendje op de heilige gronden van Rock Werchter. Met ons Deerlijkse kliekje aan de vaste afspreekplek op 5 meter rechts van de PA-toren. Het was een intense editie geweest.
Tientallen artiesten hadden ons naar alle uithoeken van het gevoelsspectrum gekatapulteerd. Dronken regendansen op opzwepende beats van The Chemical Brothers, halfslapend 'groepshuggen' onder een dekentje dat Damien Rice voor ons met zijn gitaar had uitgespreid of de vooravondzon op je snoet voelen branden op de summer vibes van Vampire Weekend (en dan toch maar nog wat insmeren).
Maar meer nog is zo'n festival gewoon vier dagen de tijd om non-stop met je beste vrienden op te trekken, wildvreemden aan te klampen, door het gezever ook 'ns een traan weg te pinken en een zee van herinneringen mee te pikken.
Zo was er een traditietje ontstaan waarbij m'n oudere broer me tijdens zo'n muzikaal hoogtepunt op z'n schouders liet staan en enkele toertjes ronddraaide. De deal was eenvoudig: hij bezorgde me een weergaloos uitzicht op de menigte, en ik vertelde hem tot hoever de mensen aan het meedansen waren. De Kortrijkse synthrockers van Goose hadden net hun legendarische nummer Synrise ingezet. Wat ik zag, komt tot vandaag nog steeds geregeld als een melancholische wolk voorbijdrijven.
Het beeld van 80.000 dansende mensen die heel even allemaal samen in dezelfde hartslag, dezelfde bubbel leefden, nog lang voor dat laatste woord zo'n negatieve bijklank kreeg.
Heel vreemd hoe zo'n euforisch hoogtepunt je vaak terugkatapulteert naar je grootste dieptes.
Enkele jaren ervoor hadden we namelijk nog met Deerlijkse muziekbuddy Robbie zitten fantaseren. Over hoe we ooit zelf grote podia onveilig zouden maken. Hij met z'n rockband Highway Jack. En ik met m'n 'jeanettepopband' Zinger, zoals hij mijn 'veel te gitaarloze' muziek noemde.
Toen Robbie enkele jaren ervoor om het leven kwam bij een auto-ongeluk op z'n verjaardag, viel het me op hoe weinig muziek er nog klonk als het over hem ging. Toen ik wat vrienden vertelde dat ik op 1 november een song voor hem wilde spelen op de begraafplaats, hadden m'n vrienden me lachend gevraagd of ik wel besefte hoe onrespectvol dat was, muziek op de begraafplaats. Alsof muziek niet een heel krachtig medicijn kon zijn tegen verdriet. Alsof we collectief vergeten waren dat vroeger de fanfare nog speelde op de begraafplaats.
En daarom doe ik een oproep: laten we de gaten in onze rouwcultuur opvullen met muziek. Want mentaal welzijn is moeilijker becijferbaar en wordt daarom zo vaak over het hoofd gezien. En muziek is de perfecte katalysator om gevoelens een uitweg te geven. Dus waarom geen Bon Iver, Hannelore Bedert of Mendelssohn op voorschrift bij de dokter? Of de lokale fanfare in pocketformaat bij de apotheker?
Pieter Deknudt (vzw Reveil)
Volg ons project "Een eigentijds afscheidsritueel" op de voet via onze website, Facebook en Instagram.
